Η διαφορετική εικόνα

Μερικές μελέτες εκτιμούν ότι ποσοστό 50% έως 75% των κοριτσιών με τη διαταραχή ξεφεύγουν της διάγνωσης και πολλά κορίτσια με ΔΕΠ-Υ υποφέρουν σιωπηλά ενώ δεν τα καταφέρνουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.

Μια μελέτη του 2005 που εξετάζει τις διαφορές μεταξύ των φύλων στη ΔΕΠΥ βρήκε υψηλότερα ποσοστά «εναντιωματικής διαταραχής» και «διαταραχής της συμπεριφοράς» στους άνδρες και υψηλότερα ποσοστά «διαταραχής άγχους αποχωρισμού» στις γυναίκες, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι γυναίκες εσωτερικεύουν συχνότερα τις διαταραχές ενώ οι άνδρες τις εξωτερικεύουν. Ενώ τα περισσότερα αγόρια με ΔΕΠ-Υ τείνουν να εκφράσουν την απογοήτευση τους σωματικά και λεκτικά, τα κορίτσια είναι πιο πιθανό να εσωτερικοποιήσουν τον θυμό και τον πόνο τους.

Ο Dr. Stephen Hinshaw έχει αφιερώσει πολλές μελέτες σε κορίτσια με ΔΕΠ-Υ και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα κορίτσια με ΔΕΠ-Υ συνδυασμένου τύπου είναι σημαντικά πιο πιθανό να αυτοτραυματιστούν ή να προσπαθήσουν να αυτοκτονήσουν.

Η Dr. Ellen Littman λέει ότι εάν ένα κορίτσι με ΔΕΠ-Υ αφεθεί χωρίς διάγνωση ή χωρίς θεραπεία καθώς εισέρχεται στην εφηβεία και στην νεαρή ενηλικίωση, θα αντιμετωπίσει αναπόφευκτα μια σειρά προβλημάτων προσαρμογής που μπορεί να οδηγήσουν σε μία ή περισσότερες επιπλέον διαταραχές, όπως κατάθλιψη, άγχος, ή διατροφικές διαταραχές όπως η βουλιμία. Οι γυναίκες με ΔΕΠ-Υ είναι πιθανότερο να αναπτύξουν υψηλού κινδύνου σεξουαλική συμπεριφορά και εξάρτηση από ουσίες. Επιπλέον, οι γυναίκες με ΔΕΠ-Υ μπορεί να παρουσιάσουν χρόνιο στρες και αυτό μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο ασθενειών που σχετίζονται με το στρες, όπως η ινομυαλγία.

Σύμφωνα με την Dr. Kathleen Nadeau, τα κορίτσια με ΔΕΠ-Υ που δεν έχουν λάβει θεραπεία διατρέχουν κίνδυνο να αναπτύξουν χρόνια χαμηλή αυτοεκτίμηση, διατροφικές διαταραχές, άγχος, κατάθλιψη, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, έναρξη καπνίσματος κατά τη διάρκεια του γυμνασίου και του λυκείου. Κατά την ενηλικίωση είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν καταστάσεις όπως ένα διαζύγιο, οικονομικά προβλήματα, ανεργία, χρόνιο άγχος, διατροφικές διαταραχές, κατάχρηση ουσιών και συνεχή άγχος λόγω δυσκολιών στη διαχείριση των υποχρεώσεων της καθημερινής ζωής και των δυσκολιών των παιδιών τους. Λόγω δυσκολιών πιθανότατα να μην ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ή να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους (50% των οποίων μπορεί και να έχουν ΔΕΠ-Υ).

Η Dr. Jane Adelizzi μελέτησε τις γυναίκες που είχαν διαγνωστεί με προβλήματα προσοχής και μάθησης, οι οποίες, ως αποτέλεσμα σχολικού τραύματος επί σειρά ετών, ανέπτυξαν ένα σύνολο συμπτωμάτων που αναγνωρίζονται ως συμπτώματα μετατραυματικού στρες. Αυτά τα συμπτώματα είναι παρόμοια με τις συμπεριφορές και τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ.

Η Dr. Julia J. Rucklidge, αναφέρει πως οι γυναίκες έχουν διαφορετικές ορμονικές επιδράσεις, και όπως είναι γνωστό η επίδραση οιστρογόνων στον εγκέφαλο μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη συμπεριφορά τους. Κοινωνικοποιούνται διαφορετικά και ως εκ τούτου τείνουν να εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο και είναι πιο ευαίσθητα σε προβλήματα όπως η κατάθλιψη ή το άγχος.

Απόδοση στα ελληνικά Χριστίνα Γεωργιάδου

Σχετικές Πηγές:

• Adelizzi, J.U. (1998). Shades of trauma. Plymouth, MA: Jones River Press.
• Bauermeister et al. “ADHD and gender: are risk and sequela of ADHD the same for boys and girls” 2007 J.Child Psychol and Psychiatry 48:8 831-839
• Biederman, J., Farone, S., Mick, E., et al. (1999). Clinical correlates of ADHD in females: Findings from a large group of girls ascertained from pediatric and psychiatric referral sources. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 38, 996-975.
• Hinshaw, S.P. (2002). Preadolescent girls with attention-deficit/hyperactivity disorder: I. Background characteristics, comorbidity, cognitive and social functioning, and parenting practices, Journal of Consulting and Clinical Psychology, 70(5), 1086-1098.
• Hinshaw, S.P., Carte, E.T., Sami, T., et al.
• Nadeau, K.G., & Quinn, P.O. (Eds.) (2002). Gender issues and AD/HD: Research, diagnosis, and treatment. Silver Spring, MD: Advantage Books.
• Nadeau, K.G., & Quinn, P.O. (Eds.) Silver Spring, MD: Advantage Books.
• Rucklidge, J.J., & Kaplan, B.J. (2000). Attributions and perceptions of childhood in women with AD/HD symptomatology. Journal of Clinical Psychology, 56
• Rucklidge, J.J., & Kaplan, B.J. (1997). Psychological functioning in women identified in adulthood with attention-deficit/hyperactivity disorder. Journal of Attention Disorders, 2
• Ramtekkar et al. Sex and age differences in TDAH symptoms and Diagnoses: implication for DSMV and ICD-11. 2010 J.Am Acad.Child & Adolesc. Psychiatry. 49:3.
• Monuteaux et al. 2010. “The influencia of sex on the course and psychiatric correlates of ADHD from childhood to adolescence: a longitudinal study”.  J.Child Psychol and Psychiatry 51:3 (233-241)
• Elkind et al. “The impact of ADHD on preadolescent adjustment may be greater for girls than for boys” .J.Clin.Child.Adolesc.Psychol. 40(4). 532-545
• Greene et al. “Social Impairment in Girls with ADHD: Patterns, Gender comparison and Correlates”. 2001. J.Am.Acad.Child.Adolesc.Psychiatry. 40(6) 70